Jeśli chcielibyście stanąć we wnętrzu wulkanu serdecznie zapraszamy do Złotoryi. Znajdujące się około 2 km od centrum miasta wzgórze Wilcza Góra (Wilkołak) stanowi jedno z bardziej znanych i doskonale zachowanych ostańcowych wzniesień bazaltowych na Pogórzu Kaczawskim.

Wilkołak jest nekiem – naturalną formą zbudowaną z lawy zastygłej w przewodzie dawnego komina wulkanicznego, rozciętego przez eksploatację górniczą i wypreparowanego na skutek złożonych procesów wietrzenia.

Ma charakter twardzielcowy, wynikający z większej odporności na wietrzenie bazaltów w stosunku do otaczających je piaskowców kredowych i ordowicko-sylurskich łupków metamorficznych. Na szczególną uwagę zasługują tu odsłaniające się pionowe słupy bazaltowe. W 30 metrowej ścianie widoczne są także utwory piroklastyczne zawierające porwaki skał piaskowcowych podłoża kredowego.

Wilcza Góra

Dolnośląskie bazalty należą do centralnoeuropejskiej prowincji bazaltowej ciągnącej się od Francji, przez Niemcy i Czechy. Na Śląsku występuj one od Zgorzelca na zachodzie po Górę Św. Anny na wschodzie z największymi zgrupowaniami w rejonie Zgorzelca-Bogatyni, Lubania, Złotoryi, Jawora i Niemczy.

Łącznie na obszarze Dolnego Śląska stwierdzono ponad 300 powierzchniowych wystąpień skał bazaltowych i pokrewnych (bazanity, nefelinity), powstałych w przedziale czasu od eocenu po środkowy miocen, w tym oprócz najliczniejszych kominów wulkanicznych zinwentaryzowano żyły bazaltowe, fragmenty potoków i pokryw lawowych oraz izolowane płaty tufów i konglomeratów.

Wzgórze, znacząco zmienione przez wydobycie od początku XX w., zostało zrewitalizowane i od 2023 roku jest dostępne dla turystów. Stanowi ono nie tylko fascynujące miejsce z geologiczną przeszłością, lecz również świadectwo bogatej historii regionu, od pradawnego miejsca kultu religijnego, przez ślady bitwy nad Kaczawą w 1813 roku, po lądowisko dla szybowców w latach 30-tych XX wieku.

Zapraszamy do odkrywania tajemnic Wilkołaka, gdzie geologia i historia splatają się w fascynujący sposób, tworząc unikalny punkt na turystycznej mapie regionu.

Autor: Michał Zieliński