Chodzenie po wodzie zarezerwowane jest zazwyczaj dla cudotwórców lub prestidigitatorów i iluzjonistów. A jednak istnieje taki akwen, gdzie czynność ta jest banalnie prosta i dostępna dla każdego – choć jedynie w określonych porach.
To Morze Wattowe, nisko położone wybrzeże Morza Północnego, rozciągające się na długości 500 km, od wyspy Texel w Holandii do wyspy Fanø w Danii.
Jego szerokość waha się od 10 do 30 km. Sporą część zajmują tu watty (tzw. osuchy)– brzegowe równiny pływowe odsłaniające się spod wody w czasie niskiego jej stanu, a zalewane przy wysokim stanie. To miejsce, w którym ląd i morze toczą ze sobą nieustającą walkę.
Morze Wattowe powstało pod koniec ostatniego zlodowacenia, około 10 000 lat temu, kiedy zalegający tu lodowiec topniał, a woda z jego przedpola odpływała na zachód, niosąc ze sobą znaczne ilości osadów. Z czasem utworzyły one osobliwy, nisko położony ląd, złożony z mozaiki klifów, piaszczystych plaż, wysp, mielizn, słonych bagien i równin błotnych, zalewanych częściowo wodą podczas pływów sięgających tu od 1,5 do 4 metrów.
Morze Wattowe składa się z 39 basenów pływowych i wielu wysp barierowych, chroniących teren przed falami wywołanymi przez północne i zachodnie wiatry. Nigdzie indziej na świecie nie ma aż tak zróżnicowanej i dynamicznej linii brzegowej – geomorfologia zmienia się tu każdego dnia, a nowe wyspy pojawiają się i znikają bardzo szybko. To też największy na świecie obszar tego typu.
Nieustanne zmiany poziomu wody są – wbrew pozorom -zbawienne dla tego obszaru, gdyż przynoszą wciąż nowe osady, równoważące tempo podnoszenia się poziomu morza. Dopóki trwa ta krucha równowaga, Morze Wattowe będzie istnieć i przyciągać amatorów „chodzenia po wodzie”.
Ekosystem tego obszaru jest bardzo bogaty i różnorodny, przystosowany do zmieniającego się poziomu wody i zasolenia. Roi się tu od małży, ślimaków, krewetek i wieloszczetów, co przyciąga rzesze ptaków, traktujących Morze Wattowe jak suto zastawiony stół. Obecnie cały ten obszar jest objęty ochroną, a w 2009 roku został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Autor: Anita Starzycka
Zdjęcia: Ralf Roletschek – Praca własna, CC BY-SA 3.0, via commons wikimedia
