Bison latifrons, znany również jako bizon olbrzymi lub bizon długorogi , to wymarły gatunek bizona, który żył w Ameryce Północnej od Alaski po Meksyk w epoce plejstocenu. Uważa się, że Bison latifrons wyewoluował z Bison priscus, innego prehistorycznego gatunku bizona, który migrował przez most lądowy Beringa między 240 000–220 000 lat temu.
Dotychczas naukowcy odnaleźli dobrze zachowane jedynie czaszki i rogi zwierzęcia, dlatego wielkość Bison latifrons nie jest dokładnie znana. Oszacowano, że masa jego ciała była nawet dwa razy większa niż masa współcześnie żyjącego bizona amerykańskiego, co czyni go niewątpliwie jednym z największych przeżuwaczy w historii ewolucji. O tytuł największego byka, jaki kiedykolwiek żył, konkuruje tylko z gigantycznym, prehistorycznym bawołem afrykańskim Pelorovisem.
Bison latifrons mógł osiągać wysokość 2,5 metra w kłębie i ważyć ponad 2000 kilogramów. Jego rogi mogły mieć rozpiętość ponad 2 metrów, w porównaniu z zaledwie 90 centymetrami u współczesnych bizonów. Uważa się, że zniknął około 21 000–30 000 lat temu, podczas zdarzenia określanego jako wymieranie holocenu.
Jednak w przeciwieństwie do wielu innych gatunków, które wymarły i nie pozostawiły żadnych żywych potomków (przynajmniej w obu Amerykach), Bison latifrons wyewoluował w mniejszego Bison antiquus, lepiej przystosowanego do życia na otwartych równinach. Jest on z kolei uznawany za bezpośredniego przodka współcześnie żyjącego bizona amerykańskiego (Bison bison).
Autor: Michał Zieliński
Zdjęcie w zajawce: Neil Conway from Oakland, USA – CC BY 2.0, via commons.wikimedia.org
